Boek 7: ‘’Oeroeg’’ van Hella S. Haasse

Het zevende boek dat ik heb gelezen is ''Oeroeg'' van Hella S. Haasse.

Samenvatting:

Het boek gaat over een Indonesische jongen Oeroeg. Hij verteld over zijn vriendschap met een Nederlandse jongen. De familie van de Nederlandse jongen beheert een onderneming in Kebon Djati ver in het bergland van de Preanger. De jongens zijn ongeveer even oud en trekken veel met elkaar op. Het verhaal is een lange terugblik op de vriendschap tussen de twee jongens. Het verhaal speelt zich af in Nederlands-Indië waar beide jongens wonen. Als later Oeroeg zijn vader verliest en de Nederlandse jongen zijn ouders uit elkaar zijn gegaan, gaan ze allebei gescheiden naar een school in Soekaboemi. Ze komen wonen bij een vrouw genaamd Lida. Ze volgen beide hun opleiding in Batavia en komen op een internaat terecht. Langzamerhand groeien de jongens steeds meer uit elkaar tot dat de Nederlandse jongen door zijn vader naar Nederland wordt gestuurd om daar zijn studie te doen. Wanner hij terug komt in het land dat nu nog net Nederlands-Indië is, komen ze elkaar tegen. Er is een enorme kloof tussen de jongens ontstaan. Oeroeg kiest voor zijn eigen volk tegen de Nederlanders en dus ook tegen zijn ''vriend''. In twijfel vraagt hij zich af of hij nu voor altijd een vreemde zal zijn in het land waar hij geboren is.

Recensie van anderen:

Hier staat een recensie van Nederlands Dagblad.

Hier staat een recensie van De Telegraaf.

Mijn recensie:

Ik geef in mijn recensie vier literaire argumenten wat ik van het boek vind en waarom.

Realistisch argument:

Ik vind dat dit boek erg realistisch is geschreven. Dit komt omdat het hele verhaal echt gebeurt kan zijn. Er was vroeger echt een Nederlands-Indië. En met veel demonstraties en gevechten werd Indonesië afhankelijk. Ik denk dat veel Nederlandse en Indonesische kinderen bevriend zijn geraakt. En waarschijnlijk zijn er veel ook weer uit elkaar gegaan omdat de Nederlanders er weer weg gingen. Het is ook realistisch want er een duidelijke scheiding tussen rijk en arm. Het Nederlandse jongetje is rijk en het Indonesische jongetje is arm. Ook omdat het met een ik-personage is geschreven heb je al snel het idee dat het realistisch is. Het boek geeft een hele realistische kijk op hoe twee kinderen in het leven stonden tijdens en na Nederlands-Indië.
Emotioneel argument:
Ik vind Oeroeg een mooi boek. ik ben zelf helemaal geen fan van geschiedenis. Toch is er een gedeelte wat mij nog wel interesseert en dat is de kolonisatie. Dit boek gaat daar natuurlijk over. Helemaal dat het in Indonesië afspeelt vind ik leuk. Mijn overgroot oma was Indonesisch. Mijn opa is er meerdere keren geweest. Ik helaas nog niet, maar ik ben wel in buurland Maleisië geweest. De sfeer in deze landen is zo fijn! Azië is echt een van mijn favoriete continenten. Ik vind het persoonlijk best wel knap dat Hella Haasse over de kolonisatie heeft kunnen schrijven, want ze heeft het volens mij namelijk niet meegemaakt. Toch krijgt ze het boek nog enorm mooi geschreven. Wat ik wel een nadeel van dit boek vind is dat het erg langdradig is geschreven. Over iets dat op een bladzijde beschreven kan worden doet zij er wel vijf. Dat vind ik persoonlijk wel jammer.

Intentioneel argument:
Ik denk dat de bedoeling van de schrijver is dat ze de gebeurtenissen in het toenmalige Nederlands-Indië nog een keer onder de aandacht wilde brengen. Ze schreef het vanuit het oogpunt van een jongen en zijn vriend. Dit is wel weer eens wat anders dan dat ze gewoon een verhaal gaan verzinnen over de geschiedenis van de kolonisatie. Hella Haasse wilde misschien duidelijk maken hoe het was voor de kinderen om te leven in deze tijd. Was het zwaar of was het juist een hele leuke tijd? Ook vermeldde ze de cultuurverschillen tussen Nederland en Indië en hoe de twee jongens uit elkaar zijn gegroeid door hun cultuur. Een achterliggende betekenis zou kunnen zijn dat het niet uit maakt waar je vandaan komt of welke huidskleur je hebt je kan altijd gewoon bevriend zijn met iedereen.

Structureel argument:

De structuur van dit boek is best wel simpel. Het is eigenlijk een grote flashback, maar wel in chronologische volgorde. In deze flashback staan ook een aantal kleinere terugblikken. Dit maakt het boek wat spannender en boeiender. Het is heel fijn dat het boek zo geschreven heeft, want ze geeft de vriendschap perfect weer. Er is in dit verhaal sprake van een ik-figuur namelijk de Nederlandse jongen. Ik vind dit aan de ene kant wel heel duidelijk, maar aan de andere kant vind ik dit juist minder leuk, want ik had het verhaal misschien ook wel vanuit Oeroeg zijn kant willen lezen.

Maar over het algemeen vond ik het een prima boek om te lezen! Het is dus zeker een aanrader.

Boek 6: ‘’Slaap!’’ van Annelies Verbeke

Het zesde boek dat ik heb gelezen is ''Slaap!'' van Annelies Verbeke.

                                 

A. Karakters en psychologie:

Samenvatting:
In deze link staat een goede samenvatting.

Recensie van anderen:

Dit is een goede recensie van iemand anders.

En dit is een goede recensie van iemand anders.

Informatie over de auteur:

In deze link staat informatie over Annelies Verbeke.

Leven zonder slaap

Eigenlijk zijn er in dit boek twee hoofdpersonen. Maya en Benoit.

Maya is een vrouw van 28 jaar oud. Ze is werkloos en heeft geen relatie. Maya heeft last van slapeloosheid (ik vind het persoonlijk al vervelend als ik pas na een uurtje in slaap val, maar bijna niet slapen?). Door haar slapeloosheid gaat ze 's nachts op straat zwerven en mensen lastig vallen. Maya heeft maar heel weinig vrienden. Hoe verder je in het boek komt hoe gestoorder Maya wordt. Ze heeft een relatie gehad met Remco alleen ze kon er niet tegen dat hij zo snel in slaap viel. Ze is dus erg snel geïrriteerd aan anderen want ze kan er niet tegen dat anderen het probleem niet begrijpen. Ook is ze erg jaloers. Bijvoorbeeld is ze erg jaloers op haar zus die in het huis van Maya woont. Ze is jaloers omdat haar zus zo gelukkig is met man, kinderen en vooral slaap.

Citaat op bladzijde 110: “ Dertig seconden had ze nodig om in te slapen. Wolkjes vol haat stapelden zich op in mijn wakkere achterhoofd, hoe kon ze. Of ze mijn huur betaalde of niet, ze ging eruit! Met kinderen, wiegjes, hond, kat en pluchen diertjes de straat op!”  

Ook is Maya erg eenzaam. Dit zie je bijvoorbeeld ook op bladzijde 110: “Toen legde ze haar arm om me heen, Sofie, omdat ze tot het soort mensen behoorde dat iemand al slapend omhelsde. Ik wou hem van me afschudden maar deed het niet, omdat ik tot het andere soort behoorde, die al lang geen arm meer om zich heen had gevoeld.”

Toen Maya Benoit ontmoette veranderde haar hele karakter. Hij heeft begrip voor haar omdat hij zelf ook last heeft van slapeloosheid. De ontmoeting met Benoit maakt Maya wat zekerder. Ik snap Maya aan de ene kant wel, want niet kunnen slapen moet wel heel erg zijn, maar aan de andere kant vind ik dat ze t wel heel erg overdrijft.

Benoit is 53 jaar oud en heeft dus net zoals Maya last van slapeloosheid. Hij fantaseert heel erg veel. Zijn beste contacten zijn namelijk met dieren. Hij is hiervoor opgenomen in een psychiatrische inrichting. Hij is hieruit ontsnapt. Ik vind Benoit een beetje apart. Gewoon omdat hij met dieren praat enzovoort. Hij ziet erg veel va zijn moeder in Maya. Alleen is zijn moeder helaas overleden waardoor hij het leven niet erg meer ziet zitten. Hij drinkt veel. Ook Benoit wordt niet begrepen door anderen en leeft in een isolement.

Maya en Benoit hadden beide echt iemand nodig die precies snapte hoe ze zich voelen. Toen ze elkaar vonden raakten ze dus snel aan de praat, want Benoit had echt een vriend nodig. Dat kun je bijvoorbeeld zien op bladzijde 151: “En ze zong, Ernestine, een lied dat ik enkel kende in de versie van Chet Baker zong ze met de power van Ella Fitzgerald, de maat aangevend met haar rechtervoorpootje. Die Ernestine toch, ze kende mij zo goed.” 

Benoit praat hier tegen een nachtvlinder. Je kunt dus zien dat hij hier een vriend nodig had en dus maar tegen een vlinder ging praten.

Beide zijn ze erg gevoelig alleen hadden ze gewoon echt iemand nodig die ze begreep. Maya en Benoit hebben dus een sterke relatie die allen vermindert als ze gescheiden raken. Beide komen ze in een psychiatrische inrichting, omdat ze gewoon gek zijn geworden.

Boek 5: ‘’Het beloofde land’’ van Adriaan van Dis

Het vijfde boek dat ik heb gelezen is ''Het beloofde land'' van Adriaan van Dis.

Samenvatting:

De hoofdpersoon Adriaan logeert bij Eva Landman in Kaapstad. Eva's familie woont al negen generaties lang in Zuid-Afrika. Adriaan hoort van Sophie(de bediende van Eva) dat de omstandigheden waarin zij leeft erg slecht zijn. Ze moet elke dag een paar uur reizen in vieze treinen naar Eva's huis. Ook is het huis van Sophie erg primitief. Eva weet niet dat Sophie in deze situatie leeft. Eva en Adriaan gaan samen op bezoek bij de familie van Eva. Om zo deelgenoot van het intieme gezinsleven te worden. Eva waarschuwt Adriaan dat hij moet oppassen wat hij zegt, want door de droogte zijn de boeren in het land intolerant geworden. Adriaan heeft veel moeite met de apartheid die heerst. Hij zegt 'U' tegen de mensen en schud netjes de hand, maar dit is in Afrika niet normaal. Vaak hebben ze ruzies over de manier waarop ze verschillend over de apartheid denken. Eva maakte in haar dokterspraktijk altijd onderscheid tussen zwart en wit, nu doet ze dit niet meer en kan ze zich dit niet meer voorstellen. Toch heeft ze nog steeds veel vooroordelen over zwarten.

Tijdens de reis komen ze langs veel verschillende familieleden van Eva. Elk heeft een andere kijk op hoe Zuid-Afrika er later uit komt te zien. Bijvoorbeeld oom Kobus die bang is dat de zwarten in opstand komen en dat er veel eenzaamheid gaat heersen in Karoo. Door oom Kobus slaat de stemming om en wordt het een mineur. Adriaan vind dat Zuid-Afrika een prachtig land is. Als hij terug denkt voelt hij de tranen opkomen.

Recensie van anderen:

 In deze link staat een recensie van dizzi.nl.

 In deze link staat een recensie van bol.com(klik op lees meer daar staat een recensie)

Mijn recensie:

Ik geef in mijn recensie vier literaire argumenten waarom ik het boek leuk vind.

Realistisch argument:
Ik vind het boek erg realistisch geschreven. Dit komt omdat het ook echt gebeurt is. Adriaan is echt naar Afrika geweest en heeft het dus geschreven naar zijn eigen ervaringen. Adriaan van Dis geeft in het boek een schrijnend beeld van de familie van Eva die gevangen zijn in hun eigen geschiedenis en vooroordelen. Ze kunnen de nieuwe ontwikkelingen van Zuid-Afrika eigenlijk niet goed volgen. Hij mekt dat er nog veel verschillende meningen zijn over de apartheid. Dit is zeer realistisch want het gebeurt nog steeds in Zuid-Afrika.
Emotioneel argument:

Het beloofde land is niet geschreven om mensen te vermaken, maar meer omdat Adriaan van Dis zijn verhaal kwijt wilde. Hij heeft natuurlijk net een best wel heftige reis meegemaakt en omdat hij toevallig schrijver is heeft hij er een verhaal over geschreven. Hij heeft met dit verhaal ook een statement tegen de apartheid gemaakt. Dat vind ik erg goed. Ik ben namelijk zelf tegen discriminatie en de scheiding van zwarten en witten. Ook geeft hij aan dat het van buitenaf erg moeilijk te begrijpen is hoe zo’n erge scheiding tussen huidskleur mogelijk is. Doordat het echt gebeurt is en hij verteld hoe het er in Zuid-Afrika aan toe gaat kon ik mij enorm inleven in het boek. Ik voelde al meteen in het begin van het boek dat ik nieuwsgierig was om te lezen hoe zijn reis was. Ook hou ik zelf erg van reizen en vind het enorm leuk om dan van een ander een reisverhaal te leven. Ik krijg nu meteen zin om zelf ook naar Zuid-Afrika te gaan.

Esthetisch argument:

Toen ik dit boek ging halen bij de mediatheek had ik er eigenlijk helemaal geen zin in om dit boek te lezen. Eigenlijk ben ik best wel verrast, want dit boek is mooi geschreven. Het heeft een goede boodschap in het verhaal. Namelijk de apartheid die nog steeds heerst in Zuid-Afrika. Het is verassend want ik had persoonlijk niet verwacht dat de apartheid nog zo speelde in Zuid-Afrika. In tegendeel ik dacht dat het zelfs al helemaal weg was. Ik was verrast dat dit een boek was die echt gebeurt is. Ik lees namelijk de laatste tijd alleen nog maar boeken die verzonnen zijn. Ik vind het leuk, want je kan je er nu veel beter wat bij voorstellen.

Structureel argument:

Het boek is geschreven in zes verschillende hoofdstukken. Namenlijk:1. Naar de boeren, 2. Groendraai, 3. Swaelvlei, 4. Droë Fontein, 5. Het dorp en 6. Het roggeveld. Ik vind dat in het boek best wel veel citaten in het Afrikaans worden gegeven. Daarom is het boek soms een beetje lastig te volgen. Afrikaans lijkt een klein beetje op Nederlands alleen het is toch wel anders en moeilijk te begrijpen. Het is geschreven vanuit de ik-perspectief. De ik-persoon is Adriaan van Dis. Wat ik persoonlijk erg jammer vind van het boek is dat het een best wel saai einde heeft. Net als het beging gebeurt er vrij weinig. De meeste boeken hebben juist een heel verassend of spannend einde zodat de lezer naar het laatste stukje toegetrokken wordt maar hier in dit boek is dat echt niet zo.

Boek 4: ‘’Het leven is vurrukkulluk’’ van Remco Campert

Het vierde boek dat ik heb gelezen is ''Het leven is vurrukkulluk'' van Remco Campert.

Informatie over het boek

Uiterlijk van het boek

Het boek heeft een niet super bijzondere voorkant. Het enige wat er namelijk op staat is de titel van het boek, de schrijver en Nederland leest. Geen plaatje en dat vind ik het boek minder aantrekkelijk maken. Wat ik wel leuk vind is dat de letters ik vrolijke kleurtjes zijn en groot op het boekje staan. Aan de achterkant daarentegen zie je een foto van Remco Campert zelf. (Op het bovenste plaatje zie je de voorkant van het boek en op het tweede plaatje de achterkant van het boek).

Samenvatting

Het boek gaat over twee jongens Mees en Boelie. Zij lopen op zondagochtend in het park. De jongens ontmoeten daar een vijftienjarig meisje die Panda heet. Met z'n drieën lopen ze rond, kijken naar eendjes en eten een ijsje. Ze worden de hele tijd gevolg door een oude grijsaard. Ze besluiten om naar het huis van Mees en Boelie te gaan dat aan de rand van het park ligt. De grijsaard blijft hen volgen en ze worden er zo gek van dat ze hem neer slaan. Ook stelen ze de 200 gulden die de man bij zich had. Eenmaal in het huis aangekomen wil Mees met Panda in bed alleen is Boelie erbij. Mees probeert Boelie weg te krijgen en zegt dat hij nog een afspraak had met Ernst-Jan voor een interview over het leven als een dichter (Boelie is namelijk een dichter). Na de seks van Mees en Panda praten ze over hun jeugd. Na het interview zegt Ernst-Jan dat hij denkt dat zijn vrouw Etta vreemd gaat en laat Boelie dit onderzoeken. Ernst-Jan gaat naar voetbal luisteren en Boelie gaat naar Etta in de tuin. Boelie versiert Etta en gaan samen naar het huis van de buren om seks te hebben. Plotseling komen de buren thuis. Boelie verzint een smoes en ze komen ermee weg. Ondertussen is de grijsaard wakker geworden en Tjeerd Overbeek (wie het heeft zien gebeuren) besluit hem te helpen z'n geld terug te krijgen. Mees en Panda gaan van de 200 gulden een feest geven. Tijdens het feest ziet Mees een jongen vanuit het zolderraam naar beneden springen met een paraplu. Hij land veilig. Op dit moment voelt Mees zich voor het eerst echt gelukkig.

Mijn verwachting

Mijn verwachting van dit boek was dat ik er niet echt in geloofde dat dit een leuk boek was. De kaft trok mij niet echt aan. En ook bij de titel wist ik nog niet wat ik kon verwachten. Ik dacht in eerste instantie dat het ging over eten omdat het ''het leven is verrukkulluk'' heet. En verrukkelijk gebruik je als je iets heel erg lekker vindt. Mijn verwachting is niet uitgekomen, want het gaat niet over eten. Totaal niet. Het boek was ook leuker dan dat ik had verwacht.

Waarom heb ik dit boek gekozen?

Ik heb dit boek gekozen omdat ik een roman moest kiezen die geschreven was door een goeie schrijver. Meneer Calis (mijn leraar Nederlands) zei dat ik even in een doos met zijn boeken moest kijken. Ik kwam niet heel veel boeken tegen die mij aanspraken. Toen zag ik dit boekje. Ik dacht dat kan ik makkelijk lezen, want het is namelijk een dun boekje. Mijn vader zei ook dat het best een leuk boek was dus toen dacht ik, ik ga hem lezen.

Informatie over de auteur

Ik kende de schrijver Remco Campert eerst niet. Ik lees niet heel veel boeken, dus zijn naam was ik nog nooit tegen gekomen.

Biografie van Remco Campert

Remco Wouter Campert is geborgen op 28 Juli 1929 in Den Haag. Zijn ouders gingen scheiden toen hij drie jaar was. Hij woonde afwisselend bij zijn vader, moeder en grootouders. In 1942 moest hij naar een pleeggezin. Na de oorlog ging Remco weer bij zijn moeder in Amsterdam wonen en ging daar naar het gymnasium aan het Amsterdams Lyceum. In 1952 trouwde hij met Freddy Rutgers. Helaas gingen zij uit elkaar. In 1957 trouwde hij weer allen nu met Fritzy Harmsen van Beek, maar ook zij gingen eind 1958 uit elkaar. In 1960 kreeg hij met Lucia van de Berg zijn eerste kind, in 1961 trouwden ze en in 1963 kregen ze hun tweede kind. In 1964 verhuisden ze naar Antwerpen en in 1966 kwam hij alleen terug in Nederland. Toen leerde hij Deborah Wolf kennen waarmee hij tot 1980 samenleefde. Toen gingen ze uit elkaar en kwamen uiteindelijk ook weer bij elkaar. Ze trouwden in 1996 met elkaar.

Remco heeft in totaal 79 boeken en 39 gedichten geschreven. Ook heeft hij elf prijzen gewonnen met de boeken.

Vragen aan Remco Campert

Ik zou hem willen vragen wat voor verschillen er zijn tussen het schrijven van zijn eerste boek in 1953 en zijn laatste boek in 2013. En ook hoe hij het zo lang heeft volgehouden met het schrijven van boeken.

Mijn eigen mening

Ik heb dit boek gelezen toen ik hem net had gekregen en dat was volgens mij in maart/begin april. Ik heb hem uit gelezen eind april. De emotie die in mij opkwamen tijdens het lezen waren: bij de overval van die oude man dat vond ik echt heel raar dat ze dat deden. Ik zou dit namelijk zelf ook niet doen. Ik had het wel tegen die man gezegd dat ik het heel irritant vind. Ook vond ik het raar dat ze zomaar met elkaar in bed gaan terwijl ze elkaar niet goed kennen ik vroeg mij echt af waarom ze dat deden. En het einde vond ik ook vaag. Waarom word je nou gelukkig als iemand uit het raam springt en goed terecht komt.

Mijn mening is tijdens het lezen van dit boek af en toe verandert. Namelijk in hoofdstuk 1 vond ik dat hij af en toe hele rare woorden gebruikte. Een paar hoofdstukken later (ongeveer in hoofdstuk 4) vond ik het eigenlijk wel bij het boek passen. In hoofdstuk 1 had ik ook nog echt geen flauw idee waar dit boek heen ging. Dit werd pas duidelijk in hoofdstuk 2. En toen het in het midden van het boek eindelijk een beetje leuker werd kwam het rare einde. Dat vind ik jammer. 

Mooiste stuk in het boek

Het mooiste stuk van het boek vind ik het moment dat Boelie een interview heeft met Ernst-Jan en dat Boelie dan naar Ernst-Jan's vrouw moet gaan om te vragen of ze vreemdgaat en dan gaat hij zelf met har flirten en wil hij zelfs met haar naar bed. Ik vind dit een mooi stukje omdat ik er gewoon enorm hard om kan lachen. Het is een beetje een raar stukje, maar ik vind het geniaal bedacht.

Taalgebruik

Remco Campert heeft een aparte manier van taalgebruik. Hij geeft elk personage een eigen taalgebruik. Bijvoorbeeld Panda is vijftien jaar en dan gebruikt hij de taalgebruik van een vijftienjarige. Het is makkelijk te begrijpen. Als oudere mensen aan het praten zijn is de taal dus ook iets moeilijker. Hij gebruikt niet te korte maar ook niet te lange zinnen waardoor het goed te lezen is. Het boek komt oorspronkelijk uit 1961 en dat is aan de taalgebruik ook wel te zien. Ik vind het soms een beetje moeilijk te begrijpen, maar wel erg leuk dat iedereen een eigen taalgebruik heeft.

Aanrader?

Ik vind dit boek niet echt een aanrader, want het heeft niet een heel boeiend verhaal. Het einde vond ik niet bijzonder en af en toe snapte ik zijn woordgebruik niet. Verder was het boek wel leuk maar niet geweldig.